Kung Bakit Ko Paborito ang Kulay Ube

Tapos na ang bakasyon at patapos na rin ang buwan ng Agosto. Maraming nangyari at maraming pangyayari ang dapat nang kalimutan. Kasalukuyan akong naghahanap ng paghuhugutan ko ng inspirasyon upang makapagsulat ako nang makabuluhan at nag-iisip din akong magbagi ng kuwento na maaaring sa iba ay walang kuwenta subalit sa akin ay hindi. Wala akong maisip na tema subalit may naisip akong pamagat mula rito ay bubuo ako ng kuwento.

KUNG BAKIT KO PABOITO ANG KULAY UBE

Nagising ako nang maaga dahil sa tumamang liwanag sa aking mukha mula sa labas ng bintana. Nakalimutan kong takpan ito kagabi. Bumangon ako na may ngiti sa aking mukha bagamat alam ko na bitin pa ang aking pagtulog. Binuksan ko ang telebisyon at nakita ko ang isang artista na nakapagpaalala sa akin sa kanya. Di ko ito ininda, sanay na ako. Iba ang artista na nakikita ko sa telebisyon at iba siya. Maya-maya pa ay nabagot ako sa palabas kaya't nagpasya akong bumalik sa aking higaan. Iniisip ko na naman kung ano ba talaga ang misyon ko sa mundong ibabaw. Pakiramdam ko ay isa akong superhero na biniyayaan ng isang talento na hindi ko alam kung paano pagyamanin. Ipinikit ko ang aking mga mata at nanalangin. Hiniling ko na sa mga susunod kong pagtulog ay makita ko kung saan ba talaga ako nararapat. Kung ano ba talaga ang dapat king gawin sa mundong ibabaw. Malinaw sa akin na nilikha ako upang maging isang guro subalit mas malinaw sa akin na nais kong yumaman. Yun nga lang, malabo sa akin kung sa paanong paraan. Muli akong bumangon at sinipat ang aking email. Baka sakaling kumatok ang pagkakataon na may matanggap akong oportunidad sa ibang bansa, subalit wala.

Sumagi ka na naman sa aking isip, sinubukan kong pigilan subalit di ko nagawa. Wala na akong nararamdaman na sakit, naalala ko na lang ang lahat. Ang malinaw sa akin ngayon ay mag-isa kong tutuparin ang aking mga pangarap. (na dati nating pangarap)

Inayos ko ang aking mga gamit. Ang dami ko na palang damit, madami na rin akong napundar na gadget subalit hindi nito kayang tumbasan ang kaligayahan na nais kong makamatan, ang matalunton muli ang iyong puso. Subalit alam ko na ang lahat ay pangarap na lamang. Suntok sa buwan na ako ay iyong mapansin. Abala ka na sa iyong buhay habang ako'y ito pa rin. Naghihintay sa pagkakataong ibibigay Niya sa akin. Nakita ko ang huli mong regalo sa aking aparador, di ko pa rin ito nagagamit, hayaan mo't iingatan ko at hindi sisirain, gaya ng pag-iibigan noon natin. Matapos nito ay nilabhan ko ang kulay ube kong bag, dun lang naging malinaw ang lahat sa akin, kaya pala naibigan ko ang kulay ube sapagkat ito'y paborito mo rin.

Magandang Gabi!

Resorts World,

Naisin ko man maglagay ng maraming larawan sa blog ko ngayon ay hindi ko magawa sa dahilang ang bagal mag-upload. Sa katunayan ay nagkaroon na ako ng pagkakataon na mag-apply para sa PLDT DSL kesa naman magtiyaga ako sa mabagal na connection.

Marami akong gustong isulat, marami akong gustong ibahagi subalit may hindi umaayon ang kamay ko sa aking utak. Ang kamay ko ay walang gana, samantalang ang utak ko naman ay nais gumawa. Naging masaya ako sa pagdiriwang ng aking kaarawan, inakala ko na pangkaraniwang araw lamang ang lahat. Nagulat ako nang may sorpresa na dumating at ito ay di ko inaasahan. Malapit sa akin ang pamilyang Halnas. Sa panahong ako ay lubog ay isa sila sa mga (tunay) na kaibigan na tumulong sa akin upang makita ko na may pag-asa pa ang lahat, Kahit sa makulit kong pag-uugali ay nakinig sila at di nila ako iniwan. Naghanda sila ng isang regalo na kailaman ay hindi ko makakalimutan. May larawan ako ng kanilang cake na ibinigay subalit hindi ko ma-upload dito. Di ko alam. Abnormal ang connection. Lubos akong nagpapasalamat sa kanila sapagkat di nagtapos ang pagdiriwang sa araw na iyon dahil kagabi ay magkakasama pa rin kami at nagroadtrip kung saan-saan. Nakarating kami sa Resorts World. Maganda ang lugar subalit ang daming tao. Mistulang Divisoria subalit may mga itsura ang mga tao at halatang maykaya. Ngunit may mga jejemon din naman. Pinaghalong naghaharing-uri at naghaharing jejemon.

Samantala nakatanggap din ako ng regalo mula kay Leanne Lusanez. Sana ay tama na ang ispeling ko ng pangalan niya. Di ko inaasahan ang t-shirt na may Superyuan ang na nakatatak. Ang ganda at alam ko na hindi ito mumurahin. Ang sabi ko sa kanya kung sakaling matapos ko ang tesis ko ay siya ang pasusulatin ko sa paglalarawan sa akin. At iyon ay tutuparin ko. Susuotin ang kanyang regalo sa takdang panahon. Nagbigay din ng pagkain si Pj Santos at Aivey Flores sa akin. Nagulat ako nang dumalaw sila sa room ko. Sa pagkabagot ko sa dahilang sila-sila lang din ang nakikita ko bukod sa apat na sulok na aking kuwarto ay binibisita nila ako kung minsan. Subalit natuwa ako nang batiin nila ako sa aking kaarawan para batiin ako at dalan ng pagkain.

Kakarinig ko lang sa telebisyon na ang pag-ibig ang nagpapaikot sa mundo subalit hindi lahat ay pinapalad dito. Tama sila subalit napagtanto ko na maswerte ako sa mga taong nakapaligid sa akin. Sa mga tunay na tao na di ako iniwan at nariyan lagi sa tabi ko. Nagpapasalamat ako sa mga bumati at di bumati sa kaarawan ko. At ngayong papatapos na ang Agosto ay masasabi ko na naging makabuluhan sa akin ang buwan na ito. At sa darating na Setyembre ay mas lalo akong magiging abala. Panahon na ito ng pagbangon mula sa pagkayurak at pagkapahiya. May tatapusin akong misyon sa lalong mas madaling panahon.

Nakatanggap din ako ng email mula sa... Di ko alam kung pupuntahan ko ngunit baka ito na ang break ko. Samantala ang crush ko ay nasa Maynila na. :0 Masaya ako. :D Ngunit di naman kami magkikita. Sa pagkakataong ito ay isinarado ko muna ang pintuan ng aking puso. Di pa ako handang magmahal muli. Mas masaya ako ng single at future ko muna iisipin ko.

Pagod na kamay ko. Bye!

Itutuloy

Ang aga kong nagising sa dahilang may pupuntahan akong impotanteng lakad. Nasasabik na ako sa mga magaganap sa mga susunod na araw at sa susunod na buwan. Nakatext ko kahapon ang adviser ko at nais niya na unang buwan pa lamang ng ikalawang semestre ay makapagdepensa na ako. Namimiss ko na ang livejournal ko, namimiss ko na ang pagsusulat sa Ingles. Baka kinakalawang na ang bokubolaryo at di ko na magamit ang mga hullabaloo terminologies ko na natutuhan ko sa kaibigan ko. Gusto ko sanang gawing teoritikal ang paraan ng aking pagsusulat subalit tinatamad ako na maghalungkat ng mga libro ko. Ang naisip kong isulat ngayon ay ang mga paborito kong pelikula. Lima lamang ang pipiliin ko dahil wala akong masyadong oras na magblog, naisingit ko lang ito dahil sa nangangati kong kamay.

MOVIE (Noun)

1. A sequence of photographs projected onto a screen with sufficient rapidity as to create the illusion of motion and continuity.
2. A connected cinematic narrative represented in this form.

http://education.yahoo.com/reference/dictionary/entry/movie

Lemony Snicket's A Series of Unfortunate Events

Nalaman ko ang pelikulang ito sa isa kong kaibigan, nung una ay hindi ko pinapansin ngunit nang mapanood ko ng buo ay nalaman ko na napakaganda pala ng pelikulang ito. Siguro lagpas sa sampung beses ko napanood ang pelikula ko na ito. Ito ay tungkol sa tatlong magkakapatid na sina Klaus, Violet at Sunny (ang cute) at ang kanilang pakikipagsapalaran sa kanilang buhay ng sila ay maulila. Sila ay napunta sa isang kamag-anak na si Count Olaf na may masamang balak dahil nais nitong makuha ang yaman ng pamilya ng magkakapatid. Subukan nyong panoorin matutuwa kayo.

500 Days of Summer

Haaaay... Butung hininga, nalulungkot ako kapag napag-uusapan ang pelikula na ito. Pakiramdam ko ako si Tom. Simple lamang ang kuwento subalit makulay at malikhain ang pagkakagawa nito. Tungkol ito kay Tom at Summer at ang kanilang relasyong magkaibigan lamang. (relasyon nga ba?) At sa relayong iyon ay tuluyan nang nahulog si Tom kay Summer samantalang si Summer naman ay... (bibitinin ko) Tiyak na kayo ay kikiligin at maaaring paiyakin sa dulo. Pinakapaborito kong tagpo rito ay ang huling pag-uusap ni Tom at Summer. Panoorin nyo na lang. Yung ibang linya na trip ko sinulat ko sa livejournal ko, nakakatamad kunin. Kung gusto nyo bisitahin nyo para mabasa nyo naman ako magsulat ng Ingles.

(3) A Walk To Remember


Bukod sa naging crush ko noon si Mandy Moore ay nagustuhan ko talaga ang pelikula niya na A Walk To Remember. Naalala ko pa nung college ako ang binder ko ay may larawan niya. Anyway, ang husay ng pagganap ni Shane West (na ngayon ay nasa Nikita series na) at Mandy Moore sa pelikulang ito. Dama-dama ko ang kanilang wagas na pagmamahal hanggang sa yumao sa dulo sa Jamie Sullivan. Ang hindi ko makakalimutang linya rito ay ito, "Are you afraid to die? (Landon) No, I'm afraid of not being with you. (Jamie) Ang sweet lang eh. Makahanap lang ako na katulad ni Jamie Sullivan na simple lang ay di ako manghihinayang na siya ay aking pakasalan. (Joke!)

(2) One More Chance

Sa totoo lang bihira akong manood ng pelikulang Filipino na ang tema ay pag-ibig. Ang One More Chance lamang ang isa sa mga pelikulang Filipino na pumukaw sa aking atensyon. Lagpas pa sa 15 beses ko na napanood ko ang pelikulang ito. Ang husay kasi ni John Lloyd at Bea, damang-dama ang pagmamahalan ni Popoy at Basya. Naniniwala ako na ang lahat ay may isa pang pagkakataon. Maaari pang magbago. Dahil sa pelikulang ito ay mas naging malinaw sa akin ang pakikipagrelasyon at nalaman ko rin na kung ang dalawang tao ay nakatakda para sa isa't isa, magkikita pa rin sila sa dulo.

(1) Star Wars

Basta paborito ko ito. Mahabang usapan pag Star Wars! :)) Nakakatamad talaga magblog ngayon. :)) Bye!

Si Bren Zafra

Kapag may limitasyon ang pagsusulat nahihirapan ako. Kapag masyadong pormal din ang pagsusulat ganun din ang nararamdaman ko. Kasalukuyang tinitipa ko ito sa Microsoft Word sa dahilang wala akong internet connection. Pagtyatyagaan ko muna ito kesa sa wala at masayang ang nag-uumapaw na ideya sa aking utak.

Sa totoo lang nababagot na ako sa trabaho. Walang bago. O siguro kaya ako nababagot sa dahilang apat na sulok lang ng kuwarto ang nakikita ko. Nasasabik na rin akong magturo ng Panitikan. Hindi kasi ako masyadong makapagsalita roon ng Filipino. Minsan nga nag-Taglish ako nasita pa ako. Ang sagot ko, yung simpleng Tagalog na salita nga lang ay di nila maunwaan paano pa kaya ang mas malalim na bokubularyo. Tumahimik siya, sabay dugtong ko, kaya kong maging purista, depende yan sa kausap ko, sa makukuha ko at sa sweldo.

Naatasan akong bigyan ng isang trabaho. Malikhain umano. Di ko alam kung paano ito gagawin, malikhain lang naman (ata) ako kapag kuwento ng pag-ibig. Kapag pag-uusapan kung gaano kasakit masaktan sa pag-ibig. Dahil ako mismo naramdaman ko yun. May nagbenta sa akin ng isang pambabaeng produkto. Ang sabi sa akin, sir para sa girlfriend mo. Napangiti ako, at napahinto. Tila estatwa na di matinag. Nang makabalik ako sa ulirat, ayun nasabi ko tuloy na, di ko po kailangan yan dahil wala naman po akong girlfriend. Nagulat ang lahat, ang dalawa sa nakarinig ay nagtaka. Pakiramdam ko artista ako na nais nilang malaman ang kabuuan ng aking kuwento. Ngunt dahil hindi, ayun lang ang naging reaksyon nila.

Papalapit na ang buwan ng Oktubre at magtatapos na ang isa sa aking mga kaibigan. Gaya ng iba ay kapanalig ko rin siya sa karerang aming tinatahak. Hindi ako makapaniwala na ako ang kinuha niya na gumawa ng paglalarawan sa kanya. Sa totoo lang ay mas mahusay siyang magsulat kaysa sa akin. Pakiramdam ko tuloy ako ang kumatha sa kanya. Ang sabi ko naman pag sumikat ako ay isa sa paborito kong estudyante ang kakatha sa akin. Si Leanne, kung itutuloy niya ang pagususlat.

Trial 1

Tubong Pagbilao Quezon, Bren Zafra ang pangalan.

Sa porma at itsura pa lang ay tiyak na kahuhumalingan. Subalit hindi iyon ang kabuuan niyang bala, sa halip ay ang husay at talino sa kanyang karera. Sa edad na dalawapu’t anim ay natapos niya ang kanyang masters at sa lalong mas madaling panahon ay nais naman niyang tapusin ang kanyang doktorado. Mataas pa sa Mount Everest ang kanyang mga pangarap. Sintaas ng mga nangniningning na bituin sa kalangitan. Ngunit kabaligtaran (nito) ng taas ng kanyang mga pangarap ang kanyang katauhan, sapagkat siya ay mapagkumbaba at simple lamang. At higit sa lahat, siya ay may matinding pananampalataya sa Maykapal. Siya si Bren Zafra, tubong Pagbilao Quezon, certified na LASALISTA.

Trial 2

Sa porma at itsura pa lang ay tiyak na kahuhumalingan. Subalit hindi iyon ang kabuuan niyang bala, sa halip ay ang husay at talino niya sa kanyang karera. Mataas pa sa Mount Everest ang kanyang mga pangarap. Sintaas ng mga nangniningning na bituin sa kalangitan. Ngunit kabaligtaran nito ang kanyang buong katauhan, sapagkat siya’y mapagkumbaba at simple lamang. At hindi batid ng lahat, siya ay may matinding pananampalataya sa Maykapal.

Siya si Reynele Bren Glorioso Zafra, tubong Pagbilao Quezon, certified LASALYANO.

Ayoko sanang pumasok kanina, ang sarap kasing matulog pa. Kaso naisip ko sayang yung kikitain kong pera. Hindi naman ako nahuli kanina sa klase, isang lagok lang ng mainit na kape, ayos, simula na ang seremonya. Nagturo ulit ako ng panibagong, pagkatapos ng plurazation of nouns ay capitalization naman. Hanep, f na f ko ang pagtuturo ng Ingles! Natutuwa talaga ako sa pagtuturo ng Ingles sa dahilang natututo ako at mas lumalawak pa ang aking kaalaman, samantala nababagot naman ako sa pagtuturo ng Filipino. Nabababawan kasi ako, pero ayos lang naman.

Ayokong maging makata, subalit di ko alam kung bakit tila ang dulas ng aking dila. Ay este pagtipa. Hinabol ko kanina ang dapat kong habulin. Nagmistula akong Superman sa bilis at pati ang pagsabit sa dyip ay pinatos ko na. Pag dating ko sa pamantasan, walang tao. Gumuho ang mundo ko. Ang sabi ko hihintayin ko muna, makalipas ang ilang minuto, madilim na. Naglalabasan na ang mga tao. Nagbukas ako ng itouch, nawalan ako ng pag-asa. Sa paglalakad ko sa Intramuros, sinabi ko sa sarili ko na hindi ko na muna ako babalik. Hihintayin ko na lang ang tawag nila. At kung hindi tumawag,nangangahulugan na di para sa akin iyon.

Noong nakaraang Sabado naman ay nasa Diamond Hotel ko. Ang sarap magsuot ng coat and tie. Feeling ko ang yaman yaman ko. May nakita akong shole dun na stripes ang kulay. Ang ganda! Kaso mahal at wala akong pera. Tagal kong hinanap un, sa Diamon Hotel ko lang pala makikita. Ang ganda ng debut ni Djane Leslie Lim. Hanep ang tanda ko na, may estudyante na ako na nagdebut. (o siya yung matanda) Feel na feel ko yung 18 models/ 18 roses pero mas naramdaman ko yung pagmamahal ng magulang ni Djane, maswerteng bata. Ang ganda ng production number nila ng dad nya. Cool dad nga! Sumayaw sila na parang sila lang ang tao sa entablado. Ang cute nilang mag-ama. Sabi ko pagtanda ko pipilitin kong maging katulad ng dad ni Djane.

Walang pagbabago, lagi na lang huli ang pagpapaswel. Di ko alam ang dahilan pero umaasa pa rin ako (kami) na magbabago. Kakatapos lang ng ulan kaya ang init na, pagkatapos nito ay maliligo na ako. Alam mo may itsura ka sana kung matututo ka lang mag-ayos. Mahaba pa ang byahe ko sa Pinas ngunit di ko isinasarado ang pag-iibang bansa. Mas magiging abala ako sa mga susunod na linggo at buwan, ang I'm loving it! :))

Konti na lang baka ligawan na kita pero wag muna, tinatamad ako mas okay ako na walang iniitindi. Kung pwede nga lang magtago sa malayong lugar gagawin ko. Tapos babalik ako pag ayos na ang lahat. Kokontakin ko ang ate kong mahal. Magpapalibre ako ng pamasahe pa-Dubai kapag ang lahat ay di naayon sa pinagagawa ko sa kasalukuyan.

Cute :)

Let go and let God

Hindi ako makatulog, bumangon pa ako sa aking higaan para lang magsulat. Pagkatapos kong magsulat ito humarap naman ako sa computer ko. Maaga ang pasok ko bukas, sana lang di ako tanghaliin ng gising. Hindi ako motivated. May kulang di ko alam kung ano iyon.

Dumami na ang view ng blogspot ko. Ang bilis, masaya na ako na kahit papaano ay may nagtyatyagang bumasa ng pinagagagawa ko. Pwede rin kayong magkomento kung nais ninyo. Galing ako sa simbahan kanina. Nahuli ako ng ilang minuto pero okay lang simula pa lang naman halos ang misa. Maganda ang aura ng simabahan, gaya ng dati si Father Duds pa rin ang pari. Sakto ang aral ng kanyang misa. Pinatamaan ata ako o feelingero lang ako?

Nagsimula ang misa sa multo. Takot ba raw tayo sa multo. Kung may recitation lang, nagtaas na ako ng kamay at sasabihin ko na oo. Ngunit di iyon ang punto niya. Nais niyang sabihin ay multo ng nakaraan. Patay na, naloko na lumalayo na nga ako, ito naman mismo ang pagkakataon ang naglapit sa akin. Ang sabi ni father naniniwala ba raw kami sa forgive and forget. Di ako nagtaas ng kamay ngunit halos lahat nagtaas. Pinaliwanag niya ang punto niya. Di rin daw siya umano naniniwala sa kasabihang ito. Sa halip naniniwala siya sa forgive and and remember with healed memories. Hinalimbawa niya ang isang sugat, masakit sa una ngunit habang tumatagal ay gagaling din ito at mag-iiwan ng marka, ito ay ang peklat. Ang peklat ba raw ay masakit? Hindi na raw sa isip lang ito. Nakita ko ang punto ni father, tama siya. Tama rin siya na ang kasabihang forgive at forget ay di naman maaaring magamit sa lahat ng pagkakataon. May isip nga tayo diba kaya di natin basta-basta makakalimutan ang mga bagay. Yung mga tipong inaral ka natin noon ay may kakayahan tayong alalahanin gaya ng pag-alaala natin sa mga multo ng kahapon.

Multo na kung multo subalit naliwanagan ako sa kanyang payo bagamat ang payo naman na ito ay pangkalahatan. Sa bawat mabigat sa pagsubok na ating dinadanasa, kailangan lang natin ng SAMPALATAYA. SAM(iisa) PALA (palagi) at TAYA (sugal) Nangangahulugan na sa isa lang tayo sasampalataya sa Kanya lang tayo susugual. Para raw itong pagtaya sa lotto na isang numero lamang ang inaalagaan mo at nagbabakasakali na manalo ka balang araw. Walang kasiguraduhan ngunit naniniwala ka at nagtitiwala. Pero di punto ang pagtaya sa lotto, ito ay ang pagtitiwala sa Kanya. Na si Pedro na lumakad sa tubig sapagkat nakita niya ang Panginoon na lumalakad din sa tubig ay unti-unting nakaramdam ng paglubog. Natakot siya at hinawakan ng Panginoon. Isang halimbawa raw umano ng mababaw na pananampalataya.

Maaaring nakakatawa sa mambabasa ang pinagsusulat ko. Pakiramdam ko pati mga kaibigan ko ay nagsasawa na rin sa pakikinig ng kuwento ko. Subalit hindi naman ako humihingi ng awa ang kailangan ko ay pag-unawa. Mahirap masaktan, mahirap din magsakrapisyo sa isang tao na iniwan ka sa mababaw na dahilan. Yung tao na di ka binigayan ng pagkakataon na magpaliwanag. Yung tao na sa magagandang bagay na ipinakita mo ay nilapastanganan, niyurakan at tinawanan ang iyong pagkatao.

Di ako bitter at di ko na rin nais na bumalik pa sa piling niya. Nalulungkot lang ako. At sa bawat araw na mag-isa ako ay naiisip ko siya. Okay lang din naman kung ang tingin sa akin iba ay bitter o kung mismo siya atleast alam ko na kaya ko nararamdaman ito sapagkat naging totoo at puro ang ipinakita ko sa kanya. Di gaya ng iba na panandaliang kasiyahan lamang at ginamit ang kanyang kahinaan.

Di ako galit sa kanya, galit ako sa ginawa niya. Gaya ng sinasabi ko pakiramdam ko ay ako ang lalaki sa septic tank, gusto kong umahon ngunit walang bukal ang loob na tumulong. Ang magtiyaga na unawain ako sa aking pinadadanan kaya ang ang pagsulat na lang at panalangin ang aking naging sandalan.

Ayoko nang makita ka at ayoko na rin may marinig pa tungkol sayo. Hindi nila alam ang tunay na nangyari. Subalit nagpapasalamat ako sa mga taong nakakaalam ng tunay na kuwento sa likod ng mga nagkukubling nakaraan.

Titiisin ko ang mga araw na dadalawin ako ng multo ng kahapon at gagamitin ko ang sandata ng pananalig. tama nga si Father Duds. Tapos na ang lahat, di mo kailangan saktan ang sarili mo para sa mga taong nananakit sayo. May dahilan ang lahat.

Nagpasya akong magpalit ng numero, binura ko na rin ang lahat ng larawan namin.

Isang kataga ang sinabi ni Father Duds na tumatak sa aking isip, LET GO AND LET GOD!

Magandang Gabi!

Fina(Ly) Mushkila Katir

Sulat-sulatan (liham, lihim at kung anu-ano pang

kuwento kapupulutan (ata) ng aral )

sulat png 1: liham 2: pagguhit ng likha ng lapis, bolpen at iba pang pansulat- pnd i-pa-su-lat, mag-su-lat, su-la-tan, su-mu-lat.

UP Diksyunaryo

Nasa ikatlong yugto na ako ng sulat-sulatan. An proyektong naisip ko. Dahil guro ako, ako na rin ang magbibigay ng grado. Sa panahon bakante ang oras ko ay wala akong magawa kundi tumipa. Hinahayaan kong mapagod ang isip ko at kamay ko ngunit sa tuwing ginagawa ko ito ay mas lalo pang umaapaw ang ideya sa utak ko.

Kung nais ninyong mabasa pa ang una at ikalawang yugto ng sulat-sulatan ay narito ang link.

http://talaarajuuan.blogspot.com/2011/07/sulat-sulatan-liham-lihim-at-kung-anu.html

Konti na lang 2000 views na. Libre kayong magbigay ng komento at tumuligsa basta wag lang masyadong malupet na komento.

Ang ikatlong yugto ay liham ng isang tao na malapit sa aking puso mga tipong Tondo hanggang Warsaw, ganyan kalapit. Hindi ko na isinama ang ilang bahagi ng liham sapagkat bukod sa ang bagal ng pag-upload ay tinatamad ako at medyo bagsak na rin ang mata ko. Pinabibigyan ko lang ang hilig at isip ng kamay ko. Ang magsulat. (kahit walang katorya-torya)

Simula

Nakilala ko siya isang taon na ang nakakalipas. Di ko maalala kung ano ang eksaktong araw, basta summer nun. Abala ang mga guro sa paghahanda para sa pasukan nang bigla siyang dumating. Dahil nasa harapan ko ang bakanteng lamesa ay doon siya naupo. Ako yung tipong di kita kakausapin kahit na cute ka pa lalo na kung di pa naman kita kilala. Nayayabangan daw sya sa akin. Di ko alam kung bakit, tahimik lang naman ako. O siguro di ko lang siya pinapansin. (blog ko to! bawi ka sa blog mo! haha!) Natatawa ako habang ginagawa ito at sana wag mainis si Ly kung mabasa man niya ito.

Lumipas ang araw, linggo at buwan at nagsimula na kaming mag-usap. Nakakatuwa, gaya nga ng nasa sulat ang dami naming pagkakapareho. Prof. ko sa La Salle, prof. nya rin. Pati mga termino na gaya ng kudos, pagtatasa at pagsipat na nakuha namin sa La Salle ay alam din niya. Alam niya sapagkat pareho kami ng kursong kinuha. Mahilig din siyang magsulat ngunit mas masipag nga lang ako sa kanya. (hehe) Dahil nasa harapan ko nakapwesto ang kanyang lamesa ay mas lamang ako sa pagsipat sa kanyang mga ginagawa. Ayos naman, masipag siya at di ko rin makakalimutan ang koleksyon nya ng lollipop sa isang bahagi ng kanyang lamesa.

Nang lumaon ay naging magkaibigan kami. (matalik ata) Akala ko noon ay hanggang doon lang iyon subalit mas lumalim pa ang aming samahan lalo ng nabuo ang ang Dalubwiquest. (Namiss ko tuloy). Nagsimula akong magbukas ng libro ng aking buhay sa kanya. Nakinig naman siya at naglaan ng panahon para pakinggan ang kuwento ko. Gaya ko ay mayroon din naman siyang problema na ibinahagi sa akin. Iyon nga lang hindi ko alam kung may naitulong ba ako.Paborito rin niya ang snickers at milo. Naniwala naman ako ngunit habang tumatagal napapansin ko na ang dami naman niyang paborito kaya parang unti-unting nawala na yung paniniwala ko. Joke!

Kaunti na lamang ang panahon at lilisan na siya. Lilisan para sa magandang dahilan. Magkukubli na naman siya sa damit na mahaba sa lugar na iyon. Mamimiss ko siya at alam ko ring mamimiss niya ako. Kung hindi naman niya ako mamimiss, okay lang, di ko rin siya mamimiss. Joke! :)) Di ko alam pero pakiramdam ko ang pangit ng kalidad ko ng pagpapaliwanag sa tao na ito. Di ata ako naging malikhain sa yugtong ito. Pero siguro ganun talaga pag malapit sayo ang tao, walang eksaktong salita na maaaring magamit para ilarawan siya. Limitado lang ang nais kong isulat, di dahil sa tinipid ko bagkus may mga bagay na mas maganda na sarilinin na lamang.

Nagpapasalamat ako at nakilala kita, salamat sa panahon na nakinig ka at sa mga panahon na nariyan ka. Magkikita pa tayo bago ka umalis. Manlibre ka ng kape, ang paborito mo.

Mag-ingat ka kaibigan, hanggang sa muli!

Kuwento-kuwentuhan Kabanata 2

Pangkaraniwang araw, nakakabagot, walang espesyal. Boring. Ganito na lang palagi? Kakatapos ko lang basahin ang Ligo na U, Lapit na Me. Bitin. Mas inabangan ko ang kuwneto ni Jen at Intoy kesa sa pasakalyeng politikal at kung anu-ano pa. Pero sulit pa rin ang pagbili ko sa libro. Nagampanan pa rin ng manunulat ang nais niyang iparating. Kaso nga lang bitin. Actually yun nga yung nagbigay ng kulay, yung nabitin ka, kaya kung anu-ano ang tumatakbo sa isip ko, dudugtungan ko na lang tutal naman malayang iniwan ng manunulat na bitin ang dulo. Baka may sequel pa? Ewan ko.

Naglaro ako kanina. Nagpapawis. Ayos solve! Pwede na kasya naman di pagpawisan ang katawan ko. Nababagot ako sa ginagawa ko. Walang bago, gusto ko ng bago. Di rin ako ganun kasaya sa trabaho ko. Pumapasok lang ako para gampanan ang trabaho ko. Pero di ako excited. Ewan ko ba kung anong nangyayari sa buhay ko. Bwisit na pag-ibig yan. Sinusulit ko ang pagsusulat habang sariwa pa ang sugat. Habang may panahon pa ako. Baka bukas patay na ako. Kung di man mapublish tong ginagawa ko, okay lang. Sapat na rin ang mahigit isang libong views! Salamat! Kahit papaano may tumatangkilik sa ginagawa ko.

Natulog lang ako maghapon, sa gabi naggym ako, yun ang laro ko ngayon. Sa bawat pagpikit ko ng mata ko isa lang ang dalangin ko. Kahit sa panaginip makita kita masaya na ako. Nakita nga kita kagabi bangungot naman. Nakakabagot din ang FB ko, bukod sa mabagal ang net wala namang bago sa profile ko. Walang espesyal kaya tuloy di ko na alam kung san ako lulugar. Naliligaw ako at di ko alam ang daan pabalik. Shet kinakantahan na naman ako ng Up Dharma Down, sapul ako, tagos sa puso.

Ang laki ng problema ko, parang problema ni Intoy sa Ligo na U, Lapit na Me. Pero kung iisipin mas marami pang malalaking problema sa mundo na di ko nakikita at di ko pa nararanasan. Pero sa ngayon ito ang pinakamalaking problema na hinarap ko. Buong pagkatao ko apektado. Bakit ko ba nararamdaman to? Nung mga nakaraang buwan okay na ako ngunit may kung anong ewan na humihila sa akin pabalik sa matagal ko nang tinalikuran. Ang hirap, takteng yan para akong si superman na binigyan ng kyrponite! Di ko na talaga kaya, malapit na akong bumigay. Pati pagreresign o pagtungo sa Dubai papatusin ko na! Di ko makita ang halaga ko, ang purpos ko. Kung may mga taong nagmamahal pa ba talaga sa akin o nagtitiwala. Ewan ko, magulo. Down pa ang phone ko! Walang charger nakakainis. Di ko naman pwede isisi sa iba ito kasi katawan ko to, ako ang may control dito.

Sa kabilang dako, nagpapasalamat pa rin ako sa kanya sapagkat alam kong andyan lang Siya. Nakagabay at alam ko na matatapos din ang bagyo. Lord ah tama ang pagsubok. Surrender na ako! Ipaunawa ninyo ang nais ninyong gawin ko. Dalin nyo ako sa tama. Huwag nyo po akong hayaan na malunod sa kumunoy ng nakaraan. Tapos na ang lahat! Tyatyagain ko ang bawat araw na nasasaktan ako at nangungulila sa lahat, matapos lang to.

Sana dumating ka na. Sana. Iligtas mo ako.

Malapit na bertdey ko! Di ko pa rin natatapos ng blog ko na Ingles, namimiss ko na rin magsulat sa Ingles. Ang daming kong namimiss. Ang dami kong gusto. Takte. Sobrang dami, isa lang naman ang kailangan ko.

IKAW.

Halaw-

Kuwento-kuwentuhan 101

PAALALA:

Ito ay di totoong kuwento, gawa lamang ng malikot na isip ng manunulat. Maaaring paniwalaan kung gusto mo.

Ang sama ng panaginip ko. Gusto kong magmura. Isa lang. Tang-ina!

Madaling araw na ako nang matulog. Gusto kong tapusin ang araw na pagod na pagod na ako para bukas gigisng ako ng tanghali at wala na akong maramdaman. Pero napasama ata. Naiiyak ako.

Nakita ko siya sa panaginip ko. Nasa isang sulok ako nakaupo at tahimik lamang. Makalipas ang mahabang panahon syaka lang kami ulit nagkita. Hindi natuldukan ang nangyari sa amin. Yun ang katotohanan. Nagsimulang tumulo ang luha sa mata ko. Lumapit siya at lumuhod sa kinauupuan ko. Sabi niya kamusta ka na? Lalo akong napamahal at ang nasabi ko lang mahal pa rin kita. Nagsimula rin siyang lumuha, ang sabi niya may bago na raw siya. Galing din umano sa My something. Basta ganun ang simula di ko maalala. Yun ata ang pangalan ng kompanya nila. Lalo akong naluha, nanghihina at walang magawa. Namumuo ang pawis sa aking mukha, unti-unting bumababa sa akong katawan. Minamanhid ako. Di makagalaw at hinawakan niya ang aking braso. Sabi niya pero di ko alam na mahal mo pa rin ako. Ang sagot ko, sorry mahal pa rin kita. Niyakap niya ako at niyakap ko rin siya sabi niya, namumuo pa lang naman daw sa kanila nung bago niya. Lalo ako napaluha, at sabi niya na di na niya alam ang gagawin niya.

Naputol ang panaginip ko. Ako ay naluha.

Larawan sa blog.

PRACTICE PARA SA 18TH BIRTHDAY NI DJANE LESLIE LIM. ABANGAN...

Lalaki sa Septic Tank-

Apat na araw na trabaho at isang araw na bakante dahil sa bagyo. Ayos!, sana may dumating pa.

Nahuli ako sa trabaho kanina, dalawampung minuto rin iyon. Nahuli ako ng gising. Napasarap ang tulog ko o tinamad ako? Di ko alam basta iyon na yun. Matapos ang pagtatrabaho ay nagpasya ako na mamasyal. Wala talaga sa plano pero dahil naisip ko na baka lumipad na naman ang pera ko na di ko nalalaman ay mas mabuti pa na bumuli na ako ng aking mga kailangan. Sa totoo lang ay hindi naging maganda ang simula ng araw ko. Una nga nahuli ako sa klase, pangalawa may isang tao na naman na nagdala sa akin pabalik sa isang bagay na matagal ko ng iniiwasan. Ngunit di ko talaga maunawaan, lalo akong umiiwas mas lalo rin naman na lumalapit sa akin ang aking iniiwasan. Hindi ko alam kung takot ba akong marinig o inaasahan ko rin na ito ay aking marinig.

Gaya ng dati ang destinasyon ko ay patungo sa EDSA, subalit sa pagkakataong ito ay di na gaya ng dating sistema. May kailangan lang akong bilin kaya ko dadayuhin ang lugar na iyon. Mahaba ang byahe kaya't sinamantala ko ang pagtulog. Alam ko na mababaw lang ang tulog ko subalit nakaramdam naman ako ng kaginhawaan kahit papaano. Bumaba ako sa Baclaran, marami ang bus. Di magkamayaw ang mga tao, buti na lang naiwasan ko agad ang matinding sikat ng araw at nakasakay ako agad ng dyip pa MRT. Niligid ko ang mata ko sa paligid, wala naman masyadong nagbago maliban na lang mga naglalakihang poster sa paligid ko. Di rin trapik, mabilis akong nakarating sa babaan pasakay sa MRT. Namiss ko ang lugar na iyon halos apat na taon ko rin naging service ang MRT. Pagkaayat ko sa MRT ay bumulagta sa akin ang mahabang pila. Shet jabar-jabar na naman ang makakatabi ko. Siksikan ang mga tao kaya't todo protekta ako sa bag ko sapagkat nandun ang aking mga kayamanan. Halos nagkakatulakan na at dahil na rin sa maliit lamang ang espsayo ng pila ay di ka basta-basta makakasingit. Subukan lang na maningit at baka masakatan sila ng mga tao na nagtyatyagang pumila kahit na ubod ng haba. Naibsan naman ang kabagutan ko sa haba ng pila ng marami akong nakitang magagandang babae sa pila ng MRT. Di na talo, mata ko pa lang busog na. Pagkapasok sa loob ay di na ako nakipila sa bilihan ng tiket. Dun na ako sa kinse ang pamasahe. Lugi man ako ng tatlong piso, ayos lang di naman ako lugi sa mga kili-kiling maaaring sumayad sa damit ko dahil sa dami ng nakapila ng tao.

Malamig pa rin ang aircon ng MRT. Kaunti ang tao. Nakakaloko. Mahaba pila sa labas pero sa loob hindi siksikan. Umalis kaagad ang tren. Ang dami ng bagong modelo sa mga naglalakihang billboard sa EDSA. Pag dumadaan ako nun dun pinapangarap ko na magkaroon din ako dun ng poster. Kahit naka-underwear ok sa akin. Pangarap lang naman. Nag-ipod ako hinayaan ko na awitan ako ng The Script. Nag-emo na naman ako. Pag naiisip ko na nageemote na naman ako pinapaniwala ko ang sarili ko na mas kailangan ko iyon para mas makapagsulat pa ako ng mga kuwento ko na maaaring kuwento rin ng iba. Dati rati ang hinto ko ay sa Boni ngunit sa pagkakataong ito ay hindi na. Gusto ko sana bumaba ng huminto ang tren dito namiss ko ang Siomai House at namiss ko rin ang Rob Place o namiss kita? Dumating na ako sa aking destinasyon sa Ortigas Station, nagtungo muna ako sa Shang, busog na naman ang mga mata ko sa mga naggagandahang babae. Hanep di talaga ako talo sa trip ko. Si ate pa rin ang nagtitinda, gaya ng dati nauto ko na naman siya. Binigyan na naman niya ako ng freebies. Iyan ang kala ng iba, hindi purket Rustan ka bibili ay di na sila makamasa. Sa SM di ako nabibigyan ng freebies na ang presyo ay halos kapresyo na ng nabili mo. Hanep diba? Di ko na sasabihin ang produkto. Akin na lang un at bukod pa dun di nyo ito kailangan.

Matapos nito ay naglibot muna ako ng kaunti sa Shang, bago na ang disenyo ng paligid ngunit wala namang bagong establishimento. Ganun pa rin. Lumabas na ako at gaya ng dati ay lalakad ako papuntang Mega, apat na buwan pa lang ang nakakalipas ngunit buo na agad ang condo na dati ay lupa lang ng aking dinadaanan. Ang bilis talaga magbago ng panahon. Parang ikaw. Pagdating sa Mega, marami na rin ang bago, mas lalo akong nalungkot pakiwari ko lahat ay nagbago na at ako na ang hindi pa. Ito pa rin ako tulala. Sandali kanta ata iyon huh! Kumain ako ng mag-isa sa Chowking, solve busog ako. Dumaan sa simbahan at nagdasal. Nagpasalamat na buhay pa rin ako at gabayan Niya ako sa mga desisyon ko.

Marami ring magagandang babae sa Megamall. Nagkalat sila kaya't lalo akong nabusog. Marami talagang babae sa mundo at alam kong marami pa akong makikila pero sa dami nun ikaw pa rin ang aking hinahanap. Sana nga kalat na lang na basura ang mga babae para pwede ko siang pulutin at ilagay sa tamang lalagayan. Sa puso ko! haha! Hindi ko alam kung saan talaga ako pupunta sa Mega sapagkat tapos na ang kailangan kong bilin sa Shangri-la. Mabuti na lamang at may nakapagsabi sa akin na may sale raw ng sapatos sa Mega Trade. Doon ako nagtungo, ayosa ng presyo ng sapatos at bag, ang problema wala akong trip sa aking mga nakita. Nagpasaya ako na manood na lang ng babae sa septic tank. Hanep nakakatawa, pero mas napabilib ako sa ideya ng sumulat. Ang lupet! Si Chris Martinez pala! Feeling ko close kami purke nabasa ko lang ang Last Order sa Penguin!

Inaamin ko naging masaya ko sa pelikula ngunit mas magiging masaya ako kung kasama kita. Nagbago ang tono ng aking panulat. Nagsimula ng sumakit ang aking mga kamay. Subalit pinipilit ko na tapusin ang tumatakbo sa aking isipan gaya ng kagustuhan ko na makalimutan na kita. Sa bawat lugar na tinapakan ko sa Edsa ay ikaw lang ang aking naaalala. Di ka makatkat sa aking isipan. Hinamon ko pa ang pagkakataon na makita ka subalit sa pagkakataong ito ako ay natalo. Sinubukan ko rin na.... pero di ko na itutuloy... ngunit ako ay muling nabigo, wala akong nakita. Di kasi nila alam ang nangyari, di nila alam kung paano nalason ang iyong isipan ng pagkakataon at kapusukan. Gabi-gabi ay panambitan ko na ikaw ay Kanyang gabayan. Natuwa naman ako sapagkat mayroon ka ng pinagkakabalahan.

Hindi ko alam kung paano ko tatapusin ang kuwento. Kaya ko pang habaan kaso nangangalay na ang mga kamay ko. Basta di ako nakatiis kanina, nagchillz ako sa Ministop!

Pakiramdam ko ako ang lalaki sa septik tank. Di ako makaahon sa dulot ng dumi, baho at sakit ng pagkakahulog ng panahong ako ay nasaktan. (nakanang qoute yan ako nakaisip nyan!) ORIGINAL KO YAN! DI GINAYA HAHA!