Napapapikit na mata ko at di pa kumakain. 10:25 na sa relo ko. Di ko alam kung gaano katatas pa ba ako magsulat. Nakakatamad magsulat pero kailangan kong marelax. Mas nakakapagsulat ako pag may matindi akong emosyon na nararamdaman. Baka pagod lang ako kaya ganito hirap ako magsulat. Palaisipan sa akin kung gaano ba talaga kalayo ang malayo. Sobra ba? Paano ko ba mapupuntahan yung malayo na yun? Walang klase kanina. Saya ng buhay, wala ka gagawin pero bayad ka. Maliit lang kita ko sa FEU pero sapat na yun para makapag-ipon. Ang target ko lang ay ayun di natuloy. Nalulungkot ako pero alam ko may dahilan. Kailangan ko lang maghintay ng tamang panahon para malaman ang sagot.
Pakiramdam ko mag-isa na naman ako Ikaw na naman kausap ko. Kahit na maghapon ata na pagusulat ang gawin ko ay okay lang. Ang pumapatay lang sa akin ay antok. Di talaga lahat ibibgay sayo. Walang katapusang pagsubok ang ibibigay Nya sa iyo hanggang magiging matatag ka.
Kasabay ng pagpatak ng luha ay ang pagbuhos ng ulan. Tuwing sa ganitong panahon ako mahina. Panahong nialalabanan ko ang sarili ko. Nalulungkot ako. Malayo, sobrang malayo.
Inaantok na ako.
.jpg)
